It is remarkable that Horta's curling Art Nouveau forms and this rigid form of the Vienna Secession, both exist in Brussels. Its the dividing line between Art Nouveau and Art Deco, what Palais Stocklet in fact is. And in my opinion, it is deathlike, despite its beauty.



Ik  heb me er altijd over verwonderd  dat de vitale en florale kronkelingen waarmee de Art Nouveau begon, en Palais Stocklet dat ook tot de Art Nouveau wordt gerekend, in één en het zelfde Brussel zijn te vinden.
Het verhaal is bekend. Horta  zei 'van de stengels te zijn, niet van de bloemen'. Toen was er de (Glascow) rechthoekige  Mackintosch stijl die in het verre Wenen pas echt erkenning en navolging vond. De mix van één en ander  die daaruit  in Wenen ontstond door echt getalenteerde mensen als Hoffmann, Klimt, Olbrich e.v.a. was helemaal niet onaardig. Maar toen kwam 10 jaar  later de schatrijke Belgische opdrachtgever, Adolphe  Stocklet die al die grote namen in huurde voor een Palais'. En is het resultaat is DOODS.

Ik geef toe, de lichtomstandigheden waren al niet ideaal maar dit is rigide.
Het leeft niet en heeft dat waarschijnlijk ook nooit gedaan. Het is uit de mind afkomstig, niet uit het hart. Waar de Art Nouveau intrinsieke schoonheid bezit tracht  deze voorloper van de Art Deco - want dat is het toch eigenlijk - te behagen. En sorry, dat lukt niet. Ik word er niet door geraakt in m'n schoonheidbeleving, hoe ik ook probeer me daarvoor open te stellen.

Het is niet meer dan een mausoleum, een monument voor de Schoonheid die even door Europa huppelde…..